Patiënt: Preutse Amerikanen
07 / 02 / 2012Recept: Eden, Eden, Eden door Pierre Guyotat
Twee musici verzorgden onlangs de entr’acte tijdens een belangrijke Amerikaanse sportwedstrijd. Eén van hen is een van de meest vernieuwende, vernuftige en veelzijdige vrouwelijke artiesten van de laatste vijftig jaar. Ze onderscheidt zich van de huidige popcultuur door betrokken te zijn bij ieder onderdeel van het creatieve proces. Ze knoopverft opvattingen over gender, cultuur en politiek aan elkaar zonder programmatisch te zijn. Ze is een van die zeldzame artiesten waarvan je kunt zeggen dat ze volledig hun eigen bestaansrecht hebben gecreëerd. De andere mevrouw was Madonna.
Kon het Madonna vroeger niet gortig genoeg zijn, nu laat ze het shockeren over aan anderen. Al blijkt daar tegenwoordig weinig voor nodig te zijn. Een opgestoken middelvinger – volledig in context – van haar duetpartner, was genoeg om de moraalridders op het paard te doen klimmen. De voorzitter van een familiebelangengroep verwoordde het als volgt: ‘It is unfortunate that a spectacular sporting event was overshadowed once again by broadcasting the selfish acts of a desperate performer.’
Desperate, really? De beste man spreekt hierover M.I.A., het pseudoniem van Mathangi Arulpragasam, een Britse veeltalenter van Tamil bloede. Als de boekendokter het wel weer gehad heeft met de werkdag, is het haar op rijm gezette activisme dat hem weer doet doorpakken. Ze heeft miljoenen platen verkocht en is genomineerde, dan wel laureaat van zowat alle muziekprijzen.
Een opgestoken middenvinger, een paar ritmisch heen- en weerwuivende kootjes; moet men zich daar nu werkelijk druk over maken? Nee, de Amerikaanse kijker zou zich beter losweken van het scherm en eens wat gaan lezen.
En we gaan gelijk voor de shocktherapie: de ‘roman’ Eden, Eden, Eden (1970) van de Fransman Pierre Guyotat. Bij publicatie werd het meteen verboden. En Frankrijk is toch niet meteen de meest preutse natie denkbaar. Die ban duurde elf jaar. De vloek onaangedaan maken, daar hebben Sartre, Mitterand, Pasolini en Beuys zich tegen aan bemoeid.
Het boek is een voortwoekerende opsomming van bloed, sperma en zweet en blinde haat tegen de wereld. Hoofdpersoon Wazzag, een Algerijnse prostitué daalt af in de hel. Het is de Sade met een cafeïne-vergiftiging, een paniekaanval en een orgasme in een nachtmerrie tijdens een coma. Niet te laat op de avond gebruiken. Om wat bij te komen, raadt de dokter u deze clip aan:
Ieder land krijgt de held dat het verdient. En waar is de Vlaming gek op? Hij die stil en ongedwongen de anderen te slim af is, de plantrekker, een Reinaert de Vos die overweg kan met een bedrijfsbalans. De ondernemer met boerenverstand die dankzij wapperende handjes van onbeduidend naar hoog is gefladderd. Het is niet verwonderlijk dat de Vlaamse zaak een flinke impuls kreeg toen niet langer vlaggen, bloed en bodem het discours bepaalden maar geldstromen en inefficiënte regelingen.
Tot zich nemen. Je kunt er een genoeglijk leven mee volmaken. Of het nu minnaars of boeken zijn. Als ze goed zijn, blijven ze hangen en veranderen ze je leven. Als ze tegenvallen, is er altijd wel een ander die ze wil. Of je kunt ze laten slingeren op een bankje.